Ҳар вақте номи омӯзгор ба забон меояд, пеши назар шахсе меояд, ки бо меҳру муҳаббат ва сабру таҳаммул роҳи нодониро бо чароғи дониш равшан мекунад. Омӯзгор инсоне аст, ки бо сухани ширин ва қалби соф на танҳо илм меомӯзад, балки ахлоқ, одамият ва маърифати зиндагиро ба шогирдонаш мефаҳмонад.

Дар тӯли таърих, омӯзгорон дар сарнавишти миллатҳо нақши муҳим бозидаанд. Онҳо буданд, ки бо қалами худ сарзаминҳоро обод карданд ва бо тарбияи дуруст наслҳои босавод ва ватандӯст ба камол расонданд. Омӯзгор мисли шамъест, ки худ месӯзад, то гирду атрофашро рушноӣ бахшад.

Ҳар як муваффақияти донишҷӯ дар зиндагӣ - натиҷаи заҳмати омӯзгор аст. Вақте як муҳандис, табиб, олим, ҳуқуқшинос ё роҳбари корхона дар ҷомеа хизмат мекунад, набояд фаромӯш кард, ки дар оғози роҳи ӯ омӯзгор истода буд. Чароғе, ки ӯро аз торикӣ ба нури маърифат раҳнамоӣ кард.

Омӯзгорон танҳо интиқолдиҳандаи дониш нестанд. Онҳо тарбиятгарони рӯҳу ақл, устодони ахлоқ ва намунаи ибрати инсонгароӣ ҳастанд. Ҳар сухане, ки аз забони устод мебарояд, метавонад қалби шогирдро ба таври ҷовидона тағйир диҳад ва роҳи ӯро муайян созад.

Имрӯз, ки ҷаҳони муосир рӯ ба пешрафт ва технология дорад, нақши омӯзгор боз ҳам муҳиму муассир боқӣ мемонад. Технология метавонад маълумот диҳад, вале онро фаҳмидан, истифода бурдан ва дар амал татбиқ намудан - ин ҳама маҳорати омӯзгор ва шогирдро талаб мекунад.

Аз ин рӯ, омӯзгор танҳо як касб нест - ин рисолат аст. Рисолати сабр, меҳнат, фидокорӣ ва муҳаббат. Ҳар як шогирд бояд қадри устодро донад, чунки устод қулфкушои дари ҳаёт ва чароғи равшанкунандаи роҳи саодат аст.

Албатта, хизматҳои омӯзгорон дар ҷомеа ниҳоят бузург мебошад ва саҳми онҳо дар рушди иқтисодию иҷтимоии ҷомеа ҳамарӯза дида мешавад. Бузурге дар бораи муаллим ё омӯзгор чунин мегӯяд:

Муаллим шуд, ки чароғи роҳ бошад,

Нишон аз фардои сабзи моҳ бошад.

Зи илму меҳр оламро кунад равшан,

Чу шамъе, то абад дар гоҳ бошад.

Биёед ба омӯзгорон эҳтиром гузорем, онҳоро пос дорем ва доимо дар дили худ барои онҳо ҷогоҳи вижае нигоҳ дорем. Зеро ҳар шогирде, ки ба қуллаи мурод мерасад, аз кӯҳҳои пуршебу фарози меҳнати омӯзгор гузаштааст.

Алимов К.К., н.и.и., дотсент, мудири кафедраи иқтисодиёт ва ташкили соҳибкорӣ