Ба кор даромадани агрегати аввали нерӯгоҳи Роғун бо ширкати мақомот, депутатҳо ва ҳизбҳои сиёсии Тоҷикистон баргузор шуд. Ҳамаи намояндаҳои ҳизбҳо изҳор доштанд, ки Роғун ормони миллии тоҷикон буд ва акнун Тоҷикистон ба пешрафтҳое даст меёбад. Пешрафтҳое, ки то се сол пеш ҳизби террористиву экстремистии наҳзат аз онҳо ба мардуми тоҷик афсонаҳо мегуфт. Вале ҳоло ин афсонаро мардуми тоҷик таҳти раҳбарии пешвои худ воқеӣ мекунад.

         Ахиран дар шабакаҳои иҷтимоӣ радду бадалҳои рўзноманигор Ҳарамгули Қодир бо фаъолони ТТЭ ҲНИ баҳси гармеро ба вуҷуд овардааст. Муҳтавои баҳс ин аст, ки Ҳарамгули Қодир иддаои онро мекунад, ки соли 2015 намояндагони ҳизби «Адолат»-и Туркия ба ТТЭ ҲНИ ҷиҳати озод намудани адвокати зиндонӣ Бузургмеҳр Ёров маблағи пулӣ додаанд. Аммо ин маблағи пулиро сухангўйи наҳзат Бобоҷони Қаюм (Бобоҷон Қаюмов) аз худ кардааст. Хуб, он чи ки Ҳарамгул дар қолаби як баҳс бо наҳзатиҳо ироа доштааст, бедалел буда наметавонад, зеро ки Ҳарамгул солҳои пештар бо роҳбарияти ТТЭ ҲНИ дар сатҳҳои гуногун ҳамкорӣ кардааст ва муддате аз ҳавохоҳони он ҳам ба шумор мерафт. Аммо асли қазия фаротар аз он аст, ки Ҳарамгул мегўяд. Илова бар ин, баҳси истифода ва ё сўйистифода аз сармоягузориҳои берунӣ аз ҷониби раҳбарияти наҳзатӣ баҳси тозае низ нест.

     ТТЭ ҲНИ дар давраи роҳбарии Кабирӣ аз оғози фаъолият бо сармояи хориҷӣ сару кор дошт. Маълум аст, ки наҳзат таҳти васояти чанд сарпарасти хориҷӣ фаъолият кардааст ва ин раванд то имрўз идома меёбад. Ҳанўз дар мусоҳибаи махсуси матбуотӣ собиқ қумондони мухолифин Ҳаким Қаландаров (ҳафтаномаи «Фараж»(«50 (576) аз 13 декабри соли 2017) паҳлуҳои норавшани қазияи наҳзатӣ ва раҳбарияти онро, ки ба масоили пулӣ иртиботи бевосита доштааст, ошкор карда буд. Дар қисмати аввали мусоҳибаи мазкур сухан аз «4 миллион доллари дар Покистон дар оборот» будаи наҳзатиҳомеравад ва ҳангоми машварат дар хонаи Тураҷонзода дар Эрон ин масъала рў мезанад ва парда аз рўйи баъзе воқеиятҳоро бозмекушояд.

1. МАЗО МО МАЗО

"Гузашт он чи гузашт".

Аз гузаштаи Муҳиддин Кабирӣ ҳарфи зиёде намегӯям, зеро саргузашташ сар надорад. Миёни як ҳизби сиёсии собиқадорро бишкаст. Даҳҳо нафар кушта ва зиндон шуданд. Садҳо нафар хонахез рӯ ба муҳоҷират оварданд. Агар Кабирӣ инсоф медошт ҳатман истеъфо медод. На он истеъфоҳои пуркарашма ва барои худнамоӣ, ки соли гузашта дар чанд маҷлиси раёсати наҳзат аз забони ӯ садо дода буд. Ӯ дигар куҷо хоҳад ёфт ин биҳиштро? Пули бедардимиён, лаббайкзании тамаллуқпешагон, саногӯии косалесон, таъзими соддадилон, рағбати бонувон. Ин ҳам навъе аз гирифторӣ ва мӯътодист.

Табиати инсонҳои аъмолашон нопок ва гузаштаашон пурдоғ чунин аст, ки ҳамагунавокунишваандешаронӣдарҷомеаробахудрабтдода, моҳиятанба “девори намкаш” табдил меёбад. Ин “бузургон” ончунон ба ин “образ” медароянд, ки агар Худо накарда тавассути расонае, дар мавриди ҷинояту ҷинояткорон иттилое паҳн гардад, филфавр обсофкунакҳояшонфаъолмешаванд.