Раиси фирории ТТЭ ҲНИ бояд шикоят аз аъмолу фаъолияти аъзоёнаш дошта бошад, ки дар авҷи қудрат ба хотири манфиати гурӯҳӣ пойдории сулҳу ваҳдатро халалдор сохт ва ҳоло бо шаклу намудҳои гуногун бозиҳои пасипардагии худро давом дода истодааст.

Бояд тазаккур дод, ки ҳамагуна расонаҳо, чӣ ғайрирасмиву чӣ хусусӣ дар бораи бадкирдориҳои наҳзатиён ва аъзоёни он менависанд. Агар мо ба моводи расонаҳои давлатӣ шубҳа пайдо кунем, дар нигоштаҳои расонаҳои мустақил ва ё шахсӣ (хусусӣ) ҳамин мазмунро дарк мекунем, ки аъзои ТТЭ ҲНИ ё ифротӣ аст, ё ба кадом амали нопок даст мезанад. Аз нигоштаҳои воситаҳои ахбори омма ва сомонаҳои иҷтимоӣ пай бурдан мумкин аст, ки гурӯҳҳои иртиҷоӣ, махусан, ташкилоти террористӣ ва экстремистии Ҳизби наҳзати исломӣ чи нақши нангине дар ҳаёти имрӯзаи мо дорад ва ба воқеаҳои ҳаётӣ сарсарӣ муносибат карда, тавозун ва дӯстиро аз байн мебарад. Пас, воситаҳои иттилоотии мустақил низ ақидаҳои наҳзатиёнро ботил мебароранд ва ТТЭ ҲНИ-ро сабабгори ҳамагуна бадбахтиҳо медонанд.

Маълум нест, ТТЭ ҲНИ то ин дам чӣ кореро ба нафъи халқ ба сомон расонида, ки ақидаҳои интиқодиро нисбат ба давлату миллати тоҷик пеш меорад. Ва боз хостори идомаи он ҳаст, вале мо аз аъмоли хиёнаткорона ва душманонаи онҳо бохабар ҳастем.

Кабирии ҳарисниҳод ва ҳиллагар, ки ба як тааммул гиреҳи ҳазор мушкилиро кӯшиши кушодан мекунад, бо ним лаҳза сад навъ ҳила дар хотираш мегузаронад, то ҷавононро гумроҳ намуда, ба худ ҷалб созад. Таваҷҷуҳи касонеро, ки ба қадри озодии ин марзу бум мерасанд ва ободии икшварро мехоҳанд, ба он равона мекунад, ки гӯё рафтори давлату ҳукумат тамоман қонеъ нагардидани ҳаёти ҷомеа аст ва афродеро маҷбур месозад аз давлату миллат дур шуда ба онҳо пайравӣ намоянд. Ҳарчанд танҳо давлату ҳукумат қодир аст, ки озодӣ ва эҳтиёҷоти мардумро таъмин созад ва бароварда гардонад. Аммо ТТЭ ҲНИ берун аз ҳақиқат ва берун аз иродаи мардум мубориза мебаранд.

Раҳбари фирорӣ бо дасисаҳои такрорӣ дар миёни балоҳо монда, чӣ кор кардан ва ин ҳайратро ба чӣ ҳила дафъ сохтан, қиссаи пурғуссаи худ ба кӣ гуфтан ва давои дарди бедармони худ аз кӣ ҷустанро намедонад. Ҳоло дарҳои бало ба сӯи ӯ боз аст ва роҳ ба манзили оқибаташ бас дуру дароз. Анвои офатҳо ба истиқболи ӯ рӯй кушода ва роҳи гурез баста шудааст. Акнун Кабириро дар ин вартаи бало ҳеҷ паноҳе ва ҳеҷ дастгире нест, ба ҷуз аҷнабиён. Ҳарки ақли қавӣ дошт, то ки ба даҳшату хиёнат роҳ надиҳад аз ӯ дур шуд. Ҳарки гумроҳу ҷоҳил буд, думрави Кабирӣ боқӣ монд.

Рустам Раҳимов, сиёсатшинос